Συνήθως ξεχνάμε ό,τι είναι προφανές.
Η εν λόγω φωτογραφία κέρδισε βραβείο Πούλιτζερ, απεικονίζοντας έναν ιερέα να κρατάει ένα στρατιώτη που πεθαίνει στη Βενεζουέλα (λεπτομέρειες εδώ).
Συνηθίζουμε να πηγαίνουμε στην εκκλησία για να θυμηθούμε ότι είμαστε χριστιανοί. Να ανάψουμε ένα κερί, να προσευχηθούμε, να νιώσουμε ψυχική ανάταση. Και όμως ο χριστιανισμός δεν είναι τα κτίρια. Ούτε το τυπικό της εκκλησίας. Και αυτά είναι φυσικά σημαντικά και με βαρυσήμαντους συμβολισμούς και λειτουργίες (σε πολλαπλά επίπεδα), κανένας δεν το αρνείται αυτό. Όμως αν κάποιος δει τη ζωή και τον κόσμο με μια πιο καθαρή ματιά θα δει πως οι πιο χριστιανικές του στιγμές έλαβαν χώρα εκτός των κτιρίων και έξω από το τυπικό πλαίσιο κάποιας λειτουργίας - πολλές φορές μάλιστα ούτε καν από χριστιανούς.
Σε στιγμές απελπισίας, θανάτου, πόνου και αγωνίας.
Χριστιανισμός δεν είμαστε ούτε εμείς. Γιατί να είμαστε; Αλήθεια πως έχουμε κερδίσει το χαρακτηρισμό "χριστιανός"; Επειδή κάνουμε επιφανειακά πράγματα που και ένα παιδάκι θα έκανε; Βασικά δεν με νοιάζει και πολύ τι είναι χριστιανισμός. Σε στιγμές απελπισίας, θανάτου, πόνου και αγωνίας ποιον θα τον ένοιαζε αλήθεια; Και όμως σε κάτι τέτοιες στιγμές είναι που θυμόμαστε πάλι κάτι που κάποτε μας ήταν προφανές.
Ο κόσμος είναι γεμάτος πόνο και φρίκη.
Ο κόσμος είναι σκοτάδι.
Και όμως κάπου μέσα μας θυμόμαστε αόριστα...
(Και όμως με περισσή βεβαιότητα)
Πως κάπου υπάρχει κάποιο φως...
