Friday, May 10, 2019

Φιλοσοφικό Τηλεγράφημα: Ένα κομψό σύμπαν. Ένα άσχημο σύμπαν. Μια ήρεμη λίμνη.

Σε ένα δοκίμιο του 1963 ο Paul Dirac, ενθυμούμενος το ρόλο του στην ανακάλυψη των παράξενων νόμων της κβαντικής θεωρίας, έγραψε ότι «είναι πιο σημαντικό να έχεις ομορφιά στις εξισώσεις κάποιου από το τις κάνεις να συμφωνούν με τα πειράματα». Αυτό μπορεί να ακούγεται περίεργο. Το πείραμα, τελικά, είναι ο απόλυτος κριτής της ικανότητας των εξισώσεων να εξηγούν τα φυσικά φαινόμενα. Αλλά για έναν θεωρητικό φυσικό όπως ο Dirac, τα πειράματα θα μπορούσαν να παραπλανηθούν: μόνο η ομορφιά ήταν άφθαρτη. Μια σχεδόν θρησκευτική αφοσίωση στην ομορφιά παραμένει συνήθης μεταξύ των θεωρητικών της θεμελιώδους φυσικής, ακόμα και αν τα πρότυπα της ομορφιάς αυτής καθ’ αυτής έχουν αλλάξει με την πάροδο του χρόνου. Αλλά τι γίνεται αν το σύμπαν δεν είναι ένα όμορφο μέρος; [1] Ένα φαινομενικά έγκυρο ερώτημα. Αλλά ουσιαστικά άκυρο. Η ομορφιά δεν είναι κάτι εξωτερικό. Η ομορφιά ελλοχεύει πάντα στο εσωτερικό, δημιουργείται και υποστηρίζεται από τον εαυτό μας και κανέναν άλλο. Η απλούστερη θεωρία είναι η πιο όμορφη. Όσο λιγότερες πέτρες πετάμε μέσα στο νερό, τόσο πιο ήρεμη θα είναι η επιφάνεια. Και τότε και μόνο τότε, θα μπορέσουμε να δούμε την αιτία όλων σε αυτή. Κοίτα τον εαυτό σου να αντικατοπτρίζεται στην ήρεμη επιφάνεια. Ο ωκεανός είναι τραχύς τώρα. Κύματα θεριεύουν στην επιφάνεια του. Αλλά βαθιά μέσα στην άβυσσο, η θάλασσα είναι ακόμα όμορφη. Όπως και στην πρώτη κιόλας μέρα που άρχισες να ρίχνεις πέτρες σε αυτή…

(c) Φιλοσοφικά Τηλεγραφήματα - Φιλοσοφικός σχολιασμός της επικαιρότητας…

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...