Μια μελέτη παρέχει ένα παράθυρο στο εσωτερικό του εγκεφάλου των βρεφών για να δούμε πού επεξεργάζεται η αίσθηση της αφής - όχι μόνο όταν ένα μωρό αισθάνεται ένα άγγιγμα στο χέρι ή στο πόδι, αλλά και όταν το μωρό βλέπει το χέρι ή το πόδι ενός ενήλικα να αγγίζεται. Οι ερευνητές λένε ότι αυτές οι συσχετίσεις βοηθούν να τεθούν τα θεμέλια για τις αναπτυξιακές και γνωστικές δεξιότητες της μίμησης και της συμπάθειας. [1] Αναλύουμε δεδομένα και πιστεύουμε ότι αυτό σημαίνει κάτι στην πραγματικότητα. Αλλά τίποτα δεν σημαίνει τίποτα. Εκτός αν το λέμε εμείς. Η ίδια η αίσθηση της αφής είναι κενή οποιασδήποτε σημασίας. Άγγιξε ένα παιδί και μπορεί να γελάσει ή να κλάψει. Ανάλογα με πολλά πράγματα, όπως η αγάπη που έλαβε από τους γονείς του για παράδειγμα. Αναλύουμε την "επεξεργασία" των αισθήσεων, αλλά είμαστε πολύ φοβισμένοι να ρωτήσουμε ποιος κάνει αυτή την "επεξεργασία". Φοβόμαστε να ακούσουμε αυτή τη φωνή στο κεφάλι μας. "Δεν υπάρχει τίποτα εδώ. Μόνο εσύ", ψιθυρίζει. "Δεν είμαι εγώ που αισθάνεται. Είναι η καρδιά σου". Μαμά…
(c) Φιλοσοφικά Τηλεγραφήματα - Φιλοσοφικός σχολιασμός της επικαιρότητας…
