Sunday, April 10, 2011

Τι χρειάζεται για να πιστεύεις στο θάνατο...Μέρος 4

Τι χρειάζεται για να πιστεύεις στο θάνατο... Μέρος 4


1ο Μέρος: http://harmonia-philosophica.blogspot.com/2010/12/1.html
2ο Μέρος: http://harmonia-philosophica.blogspot.com/2010/12/2.html

 


Όλες οι αντινομίες που τα μαθηματικά ή η σύγχρονη επιστήμη ανακαλύπτει βασίζονται σε πράγματα που θεωρούμε δεδομένα, αλλά δεν πρέπει. Μετά την ανάλυση ορισμένων ιδεών που πρέπει να έχουμε ως αξιώματα για να πιστέψουμε στον θάνατο, με τα βασικότερα εξ' αυτών να είναι η έννοια της «Αλλαγής» και η έννοια του «Χρόνου», πρέπει τώρα να προχωρήσουμε... Και μπορούμε να το κάνουμε αυτό μόνο με την άρνηση κάθε «αλήθειας» που τώρα πιστεύουμε πως "είναι" έγκυρη, μόνο με το να γίνουμε παράλογοι. Επειδή η «ορθολογικότητα» βασίζεται σε αξιώματα και μόνο με την απόρριψη όλων των αξιωμάτων μπορεί να φτάσει κάποιος στην αλήθεια (αν υπάρχει αυτή η έννοια δεν είναι άλλο ένα "αξίωμα" στο οποίο πιστεύουμε). Η αλήθεια σχετίζεται με το "Είναι" και κάτι που βασίζεται σε αξιώματα είναι πολύ μακριά από την πραγματική ουσία του. Πρέπει να βασίζουμε τα συμπεράσματά μας σε αυτό που "ξέρουμε" και όχι σε αυτό που «καταλάβαίνουμε» (βλέπε Harmonia Philosophica [Greek / Ελληνικά] για τη διαφορά μεταξύ αυτών και το πως οι αντιθέσεις μπορούν να συγκεραστούν σε μία αλήθεια). Και αυτό που ξέρουμε είναι μόνο το «Είναι». Από που προέκυψε λοιπόν η ιδέα ότι κάποτε ένας άνθρωπος θα "σταματήσει να είναι"; Διότι σίγουρα κανείς που "δεν Είναι" δεν θα μπορούσε να έρθει να μας μιλήσει για το "μη-Είναι". Και σίγουρα κανείς δεν είχε προηγούμενη εμπειρία του ότι «δεν είναι», έτσι ώστε να διαμορφώσει και να διαδώσει την ιδέα... Πως μάθαμε για πράγματα που "δεν είναι"; Διότι σίγουρα κανείς δεν θα μπορούσε να έχει εμπειρία από ένα τέτοιο πράγμα, αφού κανένας δεν μπορεί να έχει εμπειρία από κάτι που δεν υπάρχει... Και σίγουρα κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί κάτι που "δεν Είναι" ... Από που προέρχεται λοιπόν η έννοια του "θανάτου"; Στο παρελθόν οι πρωτόγονοι άνθρωποι έθαβαν τους νεκρούς τους μαζί με τροφή και όπλα. Με κάποιο τρόπο "γνώριζαν" ότι η ζωή δεν τελειώνει με το θάνατο. Στο παρελθόν, οι αλχημιστές "γνώριζαν" ότι όλα έχουν μια ζωντανή δύναμη μέσα τους. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε και να κατανοήσουμε ότι η τελειωτικά οριστική διάκριση μεταξύ «ζωντανών οργανισμών» και «πραγμάτων» έγινε στα χρόνια του Κέπλερ από τη «νέα» επιστήμη της εποχής: τα μαθηματικά μπορούσαν να εφαρμοστούν για πρώτη φορά για να προβλέψουν τις κινήσεις των πλανητών, αλλά για να γίνει αυτό μια μεγάλη υπόθεση πρέπει να γίνει. Μια υπόθεση τόσο μεγάλη και τόσο ουσιώδης, που άλλαξε στην πραγματικότητα τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε για πάντα. Η υπόθεση ήταν «απλή»: *πρέπει* να υπάρχουν "πράγματα ζωντανά" και "μη-ζωντανά", με τα μαθηματικά (και την "επιστήμη") να εφαρμόζονται μόνο στα τελευταία. Αυτό καθόρισε σχεδόν τα πάντα στη συνέχεια... Ζητήστε ένα σύγχρονο φυσικό να βρει τον «άνθρωπο» μέσα στο Σύμπαν και θα δείτε πως θα δυσκολευτεί να απαντήσει. Διότι το «σύμπαν» είναι ένα πολύπλοκο σύνολο άψυχων πραγμάτων για αυτόν - δεν υπάρχει "χώρος" για ανθρώπους με συνείδηση σε αυτό ... Ζητήστε από ένα σύγχρονο βιολόγο να σας εξηγήσει τη διαφορά μεταξύ μορίων που οργανώνονται σε ζωντανή ύλη και μορίων που αποτελούν ένα "άψυχο" αντικείμενο. Θα δυσκολευτεί να εξηγεί αυτό που βιώνουμε καθημερινά, γιατί ένα μοντέλο το οποίο ορίζει ως άκυρη την έννοια της συνείδησης, δεν μπορεί να "ανακαλύψει" ξαφνικά τη συνείδηση... Ο Μπορ χαρακτηρίζε τη θεωρία του Pauli για το τέταρτο κβαντικό αριθμό ως «τρελή» και με αυτό εννοούσε "σωστή" (βλ. "Yung, Pauli - Ο ψυχοθεραπευτής, ο φυσικός και ο αριθμός 137"). Ο καλύτερος τρόπος για να βγεις από ένα αδιέξοδο είναι να σταματήσεις να βλέπεις το αδιέξοδο, όπως θα έκανε ένας τρελός. Όπως έλεγε και ο William James, «αυτό που θέλουμε να σκεφτούμε αυτό είναι". Και συνήθως αυτό που αδυνατούμε να εξηγήσουμε μπορεί να έχει μία απλή λύση: ίσως η διάκριση που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, δεν υπάρχει καν... Είναι άραγε τυχαίο ότι τα πάντα που σχετίζονται με το "μη-Ειναι" δεν μπορούν να εξηγηθούν εύκολα; Ο Χρόνος, η έννοια της Αλλαγής, το πρόβλημα της ταυτότητας, το πρόβλημα της ζωής ... Όλα αυτά είναι δύσκολο να τα εξηγήσουμε. Όλα αυτά είναι δύσκολο να τα προσδιορίσουμε. Αλλά η ίδια μας η ύπαρξη εξαρτάται από αυτές τις ιδέες... Ο Πυθαγόρας μίλησε για αρμονία και δεν μπορεί κανείς να βρει αρμονία αν πιστεύει σε πράγματα που συνεπάγονται το "τέλος της ύπαρξης". Τι "είναι" δεν μπορεί ξαφνικά να "σταματήσει να είναι" και αντίστροφα, χωρίς να καταστρέψει την αρμονία που όλοι βλέπουμε στον κόσμο... Όταν η φιλοσοφία άρχισε να μετατρέπεται σε θετική επιστήμη, οι άνθρωποι άρχισαν να μετατρέπονται σε αντικείμενα. Πρέπει να σταματήσουμε να πιστεύουμε πως είμαστε απλά αντικείμενα, αν θέλουμε να εκπληρώσουμε το πεπρωμένο μας ως άνθρωποι. Όταν σε ένα Σύμπαν κενό συνείδησης, η συνείδηση εμφανίζεται ως ένα κερί στο σκοτάδι, μπορεί κανείς να σταθεί στο γεγονός ότι το φως αυτού του κεριού κάποια μέρα θα σβήσει. Αλλά αυτό είναι μια πολύ κοντόφθαλμη άποψη... Ένας άλλος θα μπορούσε να σταθεί στο γεγονός ότι αυτό το κερί προέρχεται από κάπου, παράγει μια φλόγα από μια ενέργεια που περιβάλλει τον κόσμο και ρίχνει το φως του παντού ... Πώς μπορεί ένα τέτοιο κερί να πεθάνει; Πρέπει να προσπαθήσουμε απλά να ακούσουμε και να παρασυρθούμε από τη μουσική του κόσμου, αντί να προσπαθήσουμε να "καταλάβουμε" τα πάντα...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...